Mijn dieiegbiek

Vandaag begonnen aan een dagboek. Niet zomaar een, neeeee, eentje waarin ik elke dag opschrijf hoe het met mijn tinnitus is, met mijn duizeligheid, met mijn gehoor en met de duizeligheid. Ik maak er een soort missverkiezing van met cijfers. Mijn duizeligheid heeft vandaag een 9: bijna of geen last. Dat dagboek moet me helpen om een patroon te vinden: zout gegeten? >> Tinnitus! Was het maar zo makkelijk. Ik ben al beland bij de minder voor de hand liggende oorzaken. Een voetbalwedstrijd niet helemaal uitgezien, tegelijkertijd twee koppen koffie gedronken met één koekje en een langdurig telefoongesprek gevoerd met de krant op schoot en daarna gevreeën> Tinnitus!

Ik hoop maar dat dat dagboek iets aanwijst, of tenminste een hint geeft.

Moen gohoer

Bert van der Baan is een lange slanke relaxte jonge vijftiger (schat ik) mét Cees Maas Snor. Hij lijkt een routineuse houding te zoeken maar kan zijn interesse niet bedwingen: de automatische piloot schakelt hij in de eerste minuut al uit. We lopen de geschiedenis met grote stappen door en komen snel tot de conclusie dat het proces tot nu geen “aanleiding geeft tot vragen”.

Ik vertel hem over de Menière van mijn zusje Ineke en hij bevestigt mijn vermoeden dat haar draaiduizelingen ook mij zouden kunnen treffen. “We treffen Menière wel vaker binnen één familie aan.” Dacht ik al.

Hij stelt dan voor om toch nog een uitgebreid evenwichtsonderzoek te doen (kost je een halve tot een hele dag) en ik ga gretig akkoord, zonder dat ik nou meteen het gevoel heb dat ik er iets aan zal hebben. Maar ja, ik ga nu geloof ik voor alles, als het maar riekt naar een oplossing.

We spreken af dat hij een afspraak in het AMC regelt en dat we elkaar daarna weer spreken.

Ga gek genoeg opgewekt naar huis.