Miggin ggiiiri

De middag begint met een gehoortest. Dezelfde tonen, die ik nu iets beter lijk te horen maar ook weer lang niet allemaal. Dit keer moet ik ook woorden nazeggen. Lukt aardig, maar ja, ik spreek dan ook redelijk Nederlands.



Dr Kummer groet me vrolijk met zijn blik de wachtkamer in. We lopen naar zijn kamer en hij pakt mijn dossier erbij. “Mmmm ... Nou ik heb nog niet alle tests terug maar tot nu toe komt er niets opvallends uit. De rest komt volgende week wel. De gehoortest was niet echt slecht, hè? Iets beter dan vorige week.

Ik vertel hem nog eens over de bijgeluiden en de resonantie, maar erg spannend vindt hij het allemaal niet. ”Nou kijk, bij gezonde mensen is het gebied tussen niets horen en pijnlijk geluid vrij groot, bij jou is dat vrij smal. Dus áls je iets hoort is dat al vrij snel storend.“ Ik knik verrast en doe alsof er een wereld voor me opengaat. Terwijl die wereld nu juist iets kleiner is geworden.

Hij is meer gefocused op de MRI. Die zal moeten laten zien of er misschien een tumor op de oorzenuw zit. Later begrijp ik dat zelfs een heel klieine tumor al zichtbaar kan worden gemaakt. Dat is geruststellend; of niet misschien?

Ik loop naar de auto maar ben niks wijzer geworden. Volgende week woensdag de MRI. Ben benieuwd.