Miiggn ghr
Olde Kalter is niet aanwezig en ik word zonder poespas de kamer van een seniorco ingeschoven. Dokter Kummer. Een knul van achterin de twintig die mij een aantal snijdende vragen telt en tegelijkertijd een laboratoriumformulier invult.
“Gah rst mar evv snl nar de prikpst, darnahh kom je turg vr de gehrtist. En als die klr is dan sprukn wij elkar wer.”Ponsplaatje links, ponsplaatje rechts, hun bonus ligt ergens in die code verborgen zeker. Ik ben verder onbelangrijk, behalve als er in geprikt moet worden. Naald erin, bloed eruit, watje erop, plakker d’r overheen en klaar is Kees. Vampiers lachen tenminste nog als ze je leeggezogen hebben.
Wat bedremmeld terug langs een hele rij droevig kijkende ziekenhuisgezichten. Ik pas hier helemaal niet, denk ik ongerust. Boven stel ik mij braaf op tussen de beduimelde tijdschriften uit 2001 en 2002. Ik vind tot mijn grote vreugde een blad over tuininrichtingen waar de nietjes nog inzitten. En het is nog van recente datum ook: herfst 2004. Binnen tien minuten ben ik weer helemaal bij over het snoeien van Hortensia’s en de aanleg van de perfecte geometrische achtertuin met vierkanten en rechthoeken gevormd met rollagen van Waalklinkertjes.
Ben net helemaal verdiept in de plastic folies voor de aanleg van vijvers als de mevrouw van de gehoortest over de gang roept: “Meneer Overtoom? Ik kom er zó aan hoor!” Dat was de test zeker: ik heb haar gehoord. Ik ben geslaagd, behalve dat ik een scherpe nagalm in mijn oor overhou aan deze opwekkende kreet. Tien minuten later haalt ze me op en kom ik tegenover haar te zitten aan een kaal tafeltje waarop een oude telefooncentrale staat met allemaal knoppen, pluggen en touwtjes die helemaal in elkaar gedraaid zitten. Het apparaat loopt vast nog op kolen, want het is helemaal zwart en het ziet eruit alsof vader Drees het nog in elkaar heeft geschroefd. Maar ja, het is geen kijktest en ik ga zitten.
Ze doet me een koptelefoon op (kan een dove niet meer zelf) en geeft me een drukknop aan een draadje in de hand. Ik zie dat ze nog snel even wat instructies geeft, maar ja, ik heb nu een koptelefoon op en ik hoor al niet zo bi, dus meer dan “Ls uh n gd hd md uhh op duh krp drnn” hoor ik niet. Koptelefoon af en maar eens gevraagd. “Oh, als u een geluid hoort, moet u gewoon even op die knop drukken. Da’s alles” Ah, knik ik, en ik zet me schrap. Eén seconde later druk ik de knop gespannen in. Erg knap: ze was nog niet eens begonnen. “Sorry”, “Geeft niet”.
Even later begrijp ik wat ze bedoelt. Hoge en late tonen vliegen me op verschillende volumes in rap tempo om de oren en ik druk dat het een lieve lust is. Af en toe pauzes ertussenin; lekker even uitrusten tot de volgende toon zich aandient. Soms hoor ik plots een schrille toon of een dreunende klank, maar die zitten alleen maar rechts, dus dat is geen nieuws. Ik druk vrolijk door.
Net als ik er lol in begin te krijgen drukt ze op een knop en begint de telefooncentrale te rommelen. Er komt wat papier uit en daar staan een paar indrukwekkende lijntjes op: ik ben twee grafieken geworden. Snel inpakken: het is afgelopen en ik kan terug naar de arts.
“Nou, da’s niet best, meneer Overtoom”, zegt dokter Kummer vanuit zijn witte jas met korte mouwen. “Kijk, dit lijntje laat zien dat u de hoge tonen niet geweldig hoort.” “Ajjj”, schrik ik. “Maar da’s normaal hoor, op uw leeftijd”, stelt hij me gerust. “Kijk, déze hier, dat ik de boosdoener. Die willen we niet. Dat is echt een rommeltje.” Het is de curve van mijn rechteroor en die ziet er heel anders uit dan de curve van links. “Dus, uw bloed is al bij het lab, dat weten we volgende week. Ik stel voor om een MRI te doen, maak daar maar met de assistente een afspraak voor, dan kunnen we kijken of er iets specifieks te zien valt in of bij het slakkenhuis of de gehoorzenuw. Als u volgende week terug komt hebben we de bloedtesten terug en dan spreken we elkaar weer. Ik stel voor dat u een schoktherapie doet van Prednizon, dat kan een gunstige invoed hebben op deze verschijnselen.” (Prednizolon 20mg, eenmaal daags 3 stuks bij het ontbijt, zeven dagen lang).
Nou, dat was het dus. Ik kan naar de Apotheek en dan naar huis. Ben nog niets wijzer geworden.
“Gah rst mar evv snl nar de prikpst, darnahh kom je turg vr de gehrtist. En als die klr is dan sprukn wij elkar wer.”Ponsplaatje links, ponsplaatje rechts, hun bonus ligt ergens in die code verborgen zeker. Ik ben verder onbelangrijk, behalve als er in geprikt moet worden. Naald erin, bloed eruit, watje erop, plakker d’r overheen en klaar is Kees. Vampiers lachen tenminste nog als ze je leeggezogen hebben.
Wat bedremmeld terug langs een hele rij droevig kijkende ziekenhuisgezichten. Ik pas hier helemaal niet, denk ik ongerust. Boven stel ik mij braaf op tussen de beduimelde tijdschriften uit 2001 en 2002. Ik vind tot mijn grote vreugde een blad over tuininrichtingen waar de nietjes nog inzitten. En het is nog van recente datum ook: herfst 2004. Binnen tien minuten ben ik weer helemaal bij over het snoeien van Hortensia’s en de aanleg van de perfecte geometrische achtertuin met vierkanten en rechthoeken gevormd met rollagen van Waalklinkertjes.
Ben net helemaal verdiept in de plastic folies voor de aanleg van vijvers als de mevrouw van de gehoortest over de gang roept: “Meneer Overtoom? Ik kom er zó aan hoor!” Dat was de test zeker: ik heb haar gehoord. Ik ben geslaagd, behalve dat ik een scherpe nagalm in mijn oor overhou aan deze opwekkende kreet. Tien minuten later haalt ze me op en kom ik tegenover haar te zitten aan een kaal tafeltje waarop een oude telefooncentrale staat met allemaal knoppen, pluggen en touwtjes die helemaal in elkaar gedraaid zitten. Het apparaat loopt vast nog op kolen, want het is helemaal zwart en het ziet eruit alsof vader Drees het nog in elkaar heeft geschroefd. Maar ja, het is geen kijktest en ik ga zitten.
Ze doet me een koptelefoon op (kan een dove niet meer zelf) en geeft me een drukknop aan een draadje in de hand. Ik zie dat ze nog snel even wat instructies geeft, maar ja, ik heb nu een koptelefoon op en ik hoor al niet zo bi, dus meer dan “Ls uh n gd hd md uhh op duh krp drnn” hoor ik niet. Koptelefoon af en maar eens gevraagd. “Oh, als u een geluid hoort, moet u gewoon even op die knop drukken. Da’s alles” Ah, knik ik, en ik zet me schrap. Eén seconde later druk ik de knop gespannen in. Erg knap: ze was nog niet eens begonnen. “Sorry”, “Geeft niet”.
Even later begrijp ik wat ze bedoelt. Hoge en late tonen vliegen me op verschillende volumes in rap tempo om de oren en ik druk dat het een lieve lust is. Af en toe pauzes ertussenin; lekker even uitrusten tot de volgende toon zich aandient. Soms hoor ik plots een schrille toon of een dreunende klank, maar die zitten alleen maar rechts, dus dat is geen nieuws. Ik druk vrolijk door.
Net als ik er lol in begin te krijgen drukt ze op een knop en begint de telefooncentrale te rommelen. Er komt wat papier uit en daar staan een paar indrukwekkende lijntjes op: ik ben twee grafieken geworden. Snel inpakken: het is afgelopen en ik kan terug naar de arts.
“Nou, da’s niet best, meneer Overtoom”, zegt dokter Kummer vanuit zijn witte jas met korte mouwen. “Kijk, dit lijntje laat zien dat u de hoge tonen niet geweldig hoort.” “Ajjj”, schrik ik. “Maar da’s normaal hoor, op uw leeftijd”, stelt hij me gerust. “Kijk, déze hier, dat ik de boosdoener. Die willen we niet. Dat is echt een rommeltje.” Het is de curve van mijn rechteroor en die ziet er heel anders uit dan de curve van links. “Dus, uw bloed is al bij het lab, dat weten we volgende week. Ik stel voor om een MRI te doen, maak daar maar met de assistente een afspraak voor, dan kunnen we kijken of er iets specifieks te zien valt in of bij het slakkenhuis of de gehoorzenuw. Als u volgende week terug komt hebben we de bloedtesten terug en dan spreken we elkaar weer. Ik stel voor dat u een schoktherapie doet van Prednizon, dat kan een gunstige invoed hebben op deze verschijnselen.” (Prednizolon 20mg, eenmaal daags 3 stuks bij het ontbijt, zeven dagen lang).
Nou, dat was het dus. Ik kan naar de Apotheek en dan naar huis. Ben nog niets wijzer geworden.
posted by Paul Overtoom at 9:43 p.m.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home